Bu gece küçük Mori ile karşılaştım..
Son birkaç gündür Teoman gibi hissediyorum kendimi; “Aklım aslında bir karış havadadır benim. Yani yaptığım şeyler birbirinin tersidir, güzel giden şeyleri berbat ederim, kimseye güvenmem... Kendime de güvenmem zaten. Hem birisini severim hem onu üzerim hem kendim üzülürüm...” Sanki bir şeyler eksikmiş gibi ya da bir şeyler fazlasıyla varmış gibi. Gözümün perdesi, hayatımı görmemek için indirilmiş gibi. 480 sayfalık kitabımın son 50 sayfasını 2 haftadır okuyamıyorum. Hava kapalı, hayat... Hangi hayat? Bir hayatım olduğunu bile düşünmüyorum. Bir yerlerde "hayat" filmi oynuyor ama ben uzakta oturuyorum ve sesi sadece uğultu olarak geliyor. Büyük bir mırıltı ama hiçbir şey net değil. Son birkaç haftadır kalbim dört defa kırıldı sanırım... ya da beş. Bilmiyorum, kalbimi hissedemiyorum. 25 Şubat'tan beri. Karşımdaki kişi kalbimi kırdığında kalkıp gidiyorum ve sadece dümdüz yürüyorum. "Hey, hoşça kal! Artık seninle muhatap olmak istemiyorum. Helalleşmek mi?